_____ _   _ _    _    ___      _
 / ____| \ | | |  | |  / / |    (_)
| |  __|  \| | |  | | / /| |     _ _ __  _   ___  __
| | |_ | . ` | |  | |/ / | |    | | '_ \| | | \ \/ /
| |__| | |\  | |__| / /  | |____| | | | | |_| |>  <
 \_____|_| \_|\____/_/   |______|_|_| |_|\__,_/_/\_\

Instalacja Alpine Linux

Alpine Linux jest jedną z moich ulubionych dystrybucji. Lekki i bezpieczny system, który po niewielkiej konfiguracji może stać się systemem codziennego użytku. Dystrybcja dostaczona przez norweskich deweloperów znajduje zastosowanie na wielu platformach w tym Raspberry Pi. Cechami charakterystycznmi tej dystrybucji jest OpenRC jako program init, BusyBox oraz możliwość działania z pamięci RAM. Warto również wspomnieć że twórcy systemu wspierają również aplikację, która pozwala administrować systemem z poziomu przeglądarki WWW.

1. Start
   

   Po załadowaniu płyty, system wystartuje na zasadzie LiveCD. Poprosi nas o zalogowanie się. Logujemy się na konto użytkownika root bez hasła. Jeśli chcemu coś sprawdzić przed instalacją to jest najlepszy moment. Kiedy będziemy gotowi na instalację systemu wydajemy poniższe polecenie:

   # setup-alpine
   

2. Układ klawiatury
   

   Pierwszą rzeczą jaką musimy ustawić jest układ klawiatury. Na początku wybieramy układ na podstawie kraju, a następnie układy stostowane na obszarze danego kraju. Przeważnie naszym wyborem jest pl, pl.

   

   

3. Nazwa komputera
   

   Po wybraniu układu klawiatury instalator zapyta nas o nazwę dla naszego systemu, tutaj możemy wpisać co nam się podoba. Zazwyczaj możemy używać małych liter, cyfr oraz myślnika. Ja podałem nazwę dystrybucji w raz z wersją systemu tak zazwyczaj robię na maszynach wirtualnych, ale jeśli chodzi o fizyczne maszyny to wpisuje zazwyczaj model komputera.

   

4. Inicjalizcja interfejsów
   

   Teraz przyszedł czas na określnie konfiguracji sieciowej naszego Alpine-a. Z poziomu instalatora mamy duże możliwośći konfiguracji interfejsów, aby przygotować nasz system do pracy na urządzeniach sieciowych. Póki co przygotujemy system ogólnego użytku. Więc, na pocztku wybieramy interfejs do do incjalizacji.

   

   Następnie zostaniemy zapytani o adres IP dla tego interfejsu. Tutaj warto na chwile zatrzymać się i pomyśleć na przeznaczeniem naszego systemu. Jeśli jest to maszyna wirtualna np. tylko do tego żeby sobie uruchomić ten system to może być dhcp, jeśli do czegoś innego np. do rzeczy dewelperskich to warto zastosować jakiś stały adres, poza pulą naszego sieciowego serwera DHCP. Dla bramki, adres zależy od interfejsu jaki inicjujemy. Sposób konfiguracji interfejsu zewnetrznego jest podyktowany przez ISP, a adresy wenętrzne zawsze maja stały adres pierwszego komputera w tej sieci. W moim przypadku jest środowisko emulacjyne QEMU (bez kvm), więc intefejs ustawiam na dhcp.

   

   Po konfiguracji interfejsu, jeśli w systemie znajdują się jeszcze jakieś nie skonfigurowane interfejsy sieciowe to instalator zapyta czy chcemy je skonfigurować. Tutaj możemy ustawić stałe adresy dla intefejsów wewnętrznych bramki.

   

5. Hasło dla użytkownika root
   

   Następnym krokiem jest ustawienie hasła użytkownika root w systemie. W zależności od zastosowania systemu należy wybrać odpowiednie hasło. Dla systemów, które są podłączone do sieci lub są częścia systemów produkcyjnych to dla nich trzeba ustawić jakieś bezpieczne hasło, z kolei dla maszyny testowej możemy ustawić jakieś słabe hasło byle by go nie zgubić. Jeśli je zapomnimy to stracimy czas na usunięcie go lub reinstalacje systemu. Ja sobie ustawie hasło: toor. Hasło dość łatwe do zapamiętania, stosowanie tego hasła zapoczątkowa dystrybucja BackTrack, a poźniej Kali Linux.

   

6. Strefa czasowa
   

   System aby mógł poprawnie wyświetlać informacje nt. daty oraz czasu potrzebuje strefy czasowej jaka nas obejmuje. Jeśli nie znamy naszej rodzimej strefy czasowej (Europe/Warsaw) możemy wybrać '?', przez co zostanie nam wyświetlona lista.

   

   Pod nazwami kontynetów kryją się stolice lub wieksze miasta państw tych kontynentów. Dla Polski możemy wybrać albo Poland albo Europe/Warsaw.

7. Proxy dla HTTP/FTP
   

   Po ustaleniu strefy czasowej instalator zapyta o adres proxy dla ruchu protoków HTTP oraz FTP, jeśli nasz ruch nie przechodzi przez proxy to pozostawiamy wartość domyślną ustawioną na none, w przeciwnym wypadku podajemy adres naszego pośrednika.

   

8. Instalacja klienta NTP
   

   Patrz przedostatni pragraf.

9. Wybór serwera lustrzanego
   

   Po podaniu informacji nt. proxy, zostanie wyświetlona nam lista serwerów lustrzanych do wyboru źródła repozytorium. Możemy wybrać 1 z 55 podając numer z listy, wpisać własny adres URL, co prawdopodobnie daje możliwość użycia lokalnego mirrora, wpisać literę 'r' co spowoduje ustawienie losowego serwera, wpisać literę 'f', przez co zostanie wybrany najszybszy serwer lub wpisać literę 'e', przez co będziemy mogi edytować listę repozytoriów. Zawsze tutaj wybieram serwer nr 37, jest chyba najszybszym mirrorem w Polsce.

   

10. Ustalenie daemona SSH
    

    Alpine Linux podczas instalacji domyślnie daje możliwość zainstalowania serwera SSH, na naszej maszynie. Do wyboru mamy ogólnodostępne serwery SSH: dropbear oraz openssh. Dla systemów wbudowanych gdzie liczy się każdy KB RAM-u, warto wybrać dropbear. Nie ma on co prawda dobrego wsparcia SFTP, ale pełne dla SCP, więc można jakoś sobie poradzić z transferem plików, jest on jednak mniej zasobożerny niż OpenSSH. Poza systemami wbudowanymi to raczej lepiej zainstalować klasyczne OpenSSH.

    

11. Instalacja właściwa systemu
    

    Przebieg instalacji został w Alpine Linux, bardzo uproszczony na samym początku zostaje nam wyświetlona lista dysków.

    

    Następnie instalator prosi nas o wskazanie dysku do instalacji. Po zatwierdzeniu dysku, wybieramy sposób instalacji systemu. Do wyboru mamy dwie opcje, sys lub data. Pierwszy z nich to sposób klasyczny system jest instalowany na dysku i korzysta z niego jak każdy inny GNU/Linux. Opcją numer dwa jest załadowanie systemu do pamięci RAM, i wykorzystanie prawie całej przestrzeni dyskowej do celów aplikacji, które mają być hostowane na naszym Alpine Linux-ie. Do partycjjonowania dysków możemy również wykorzystać LVM. Jednak powyższe tryby pozostaje takie same tylko że z użyciem woluminów logicznych.

    

    Po wybraniu trybu instalacji zostaniemy zapytani o to czy kontynuować ponieważ wybrany dysk zostaniewyczyszczony aby móc zainstalować na nim nasz system, to jest ostatnia szansa na przerwanie instalacji, jeśli mamy taką potrzebę.

    

    Po zatwierdzeniu, dysk zostaje sformatowany i rozpoczyna się proces instalacji.

    

    Kiedy wskaźnik postępu osiągnie 100 % wtedy rozpoczną się czynności poinstalacjyne.

    

    Ostatni komunikat mówi nam że system został poprawnie zainstalowany i teraz należy opuść środowisko LiveCD. Restartujemy naszą maszynę i bootujemy ją z dysku. System powinien się uruchomić.

Alpine Linux korzysta z serwerów NTP, do ustalenia daty i czasu, jednak nie przy każdej instalacji. Jeśli ktoś korzysta z QEMU to instalator nie będzie proponował instalacji NTP, klient NTP co jakiś czas musi komunikować się serwerami czasu, co może podwodować dodatkowe obciązenie systemu, a samo QEMU nie jest hipernadzorcą jest jedynie programem emulacyjnym więc i tak wydajność gosczonych przez niego systemów jest nie zbyt zadowalająca. Instalator Alpine to zwykły skrypt powłoki, pozostawiony przypuszczalnie dla zmiany trybu instalacji systemu i wewnątrz niego możemy sprawdzić dlaczego instalator nie instaluje klient NTP, na naszym systemie. Klient NTP nie zostanie zainstalowany w przypadku szybkiej instalacji (setup-alpine -q), instalacji na QEMU oraz w przypadku uruchomienia instalatora na kontenerze LXC.

~xf0r3m